Ik ben opgegroeid in een streng, christelijk gezin. Mijn vader was dominee en dus ook mijn geestelijk verzorger. Als ik advies nodig had, ging ik naar mijn vader en dan vervulde hij beide rollen. Ik voelde me bij hem als dochter natuurlijk op mijn gemak en het was makkelijk om met hem te praten. Mijn vader kon goed luisteren en ik voelde me gehoord. Ik vertrouwde hem volkomen, maar vanwege zijn rol als geestelijke verzorger kreeg de vader-kind relatie een extra dimensie. Ik geloofde namelijk dat hij op de een of andere manier meer in verbinding met God stond dan ik en dat zijn woorden waarheid waren.
Bij elke belangrijke beslissing of grote verandering in mijn leven, ging ik eerst naar hem toe om raad. Hierdoor leerde ik mijn eigen waarheid en mijn eigen waarde buiten mezelf te plaatsen. Ik leerde de waarheid, de gaven, en de mening van een ander boven die van mijzelf te plaatsen.
Ik vertrouwde mijn eigen gevoel niet totdat hij bevestigde dat wat ik had besloten de juiste beslissing was. Mijn vader was een zachtaardige en empathische man die vaak wijs was in zijn oordeel en advies. Ik geloofde dat hij echt van me hield en alleen het beste voor me wilde - uiteraard binnen de grenzen van zijn eigen zienswijze en conditionering.
Mijn vader had, net als wij allemaal, ook een schaduwkant. Hij worstelde met onzekerheden en een slecht zelfbeeld, een chronisch gevoel van 'niet goed genoeg zijn' en een angst om de controle kwijt te raken. Deze combinatie maakte hem dominant en manipulatief. Op zulke momenten voelde ik me veroordeeld, niet goed genoeg en niet vrij om te zijn wie ik was.
Hierdoor ontwikkelde ik bepaalde onbewuste patronen: 1) ik vertrouwde mijn eigen inzichten en intuïtie niet meer (zelf-twijfel ), 2) ik plaatste mijn kracht en liefde buiten mezelf (disconnect en verwijdering), en 3) ik had het gevoel altijd tekort te schieten (zelf-kritiek).
Toen ik naar Canada verhuisde en trouwde met een man die tien jaar ouder was dan ik, werden deze patronen alleen maar versterkt. Hij was weer mijn vader. Ons huwelijk was een dynamiek van verlangen/verzet. Aan de ene kant projecteerde ik mijn vader op hem en wilde ik dat hij mij stuurde, maar aan de andere kant kwam ik in opstand als hij de dominante ouder werd. Al mijn jeugdwonden die mijn onbewuste patronen hadden gecreëerd, werden weer geactiveerd. Maar toen was ik nog niet volwassen genoeg om de patronen te zien en hier mee aan de slag te gaan.
Dus verliet ik hem. Eerst emotioneel en daarna fysiek. En stortte me snel weer in de volgende relatie. Een andere man, maar zelfde pijnpunten en dezelfde dynamiek: verlangen en verzet. Ook hem verliet ik na 3 jaar. Een jaar later had ik weer een nieuwe relatie. Deze heeft drie en een half jaar stand gehouden. Ik was nog steeds overal op zoek naar mijn vader, binnen de relatie en daarbuiten. Wanneer zou ik nou eindelijk een man vinden die me zou redden en voor me zou zorgen, zodat ik die pijn niet meer zou voelen? Wanneer zou er eindelijk iemand onvoorwaardelijk van mij kunnen houden?
Ondertussen was er een proces op gang gekomen. Op de een of andere manier kwamen er verschillende mensen in mijn leven die een honger naar spiritualiteit in mij wakker maakten. Ik las het boek "Conversations with God" van Neal Donald Walsch en er was een vonk van herkenning. Van het een kwam het ander en ik ontmoette een vrouw die een medium was. Door haar werden mijn schaduwkanten belicht en leerde ik hoe ik mijn patronen kon herkennen en observeren. En zo begon mijn spirituele reis.
Ik begon mijn patronen duidelijk te zien en hoe meer ze naar de oppervlakte kwamen, hoe meer ik een hekel aan mezelf kreeg. Hoe meer ik een hekel aan mezelf kreeg, hoe meer ik mijn vader zocht in allerlei soorten mannen, vrouwen en situaties. Ik nam beslissingen vanuit een onbewuste pijn, vanuit de behoefte om te willen ontsnappen en vanuit het verlangen naar bevestiging en liefde van anderen. Sommige van deze beslissingen brengen nog steeds het schaamrood naar mijn kaken...
In 2005 ontmoette ik mijn Guru, Mata Amritanandamayi Devi, oftwel Amma - de knuffel guru. Natuurlijk projecteerde ik mijn vader totaal op haar en werd ze mijn alles. Maar door haar staat van pure onvoorwaardelijke LIEFDE, groeide er ook iets anders in mij wanneer ik bij haar was. In haar aanwezigheid voelde ik dat er onvoorwaardelijk van mij werd gehouden. In haar aanwezigheid was ik op de een of andere manier een ander persoon; ik voelde een vrijheid die ik nog nooit gevoeld had, een vrijheid om mezelf te kunnen zijn - een zelf die ik eigenlijk heel leuk vond. Ik begon te zien dat er onder alle onvolkomenheden en onbewuste patronen een persoon schuilging die liefde en mededogen voelde voor anderen; een persoon die lief was en gul; een persoon die er voor anderen wilde zijn als men haar nodig had. Ik zag mezelf altijd door de lens van onvolmaaktheid totdat Amma me de persoon liet zien die het waard was om van te houden.
Toch veranderde dit me niet op een magische wijze in een nieuw persoon. Nee, die beperkende overtuigingen over mezelf moesten eerst worden herkend, begrepen en genezen. Ik moest begrijpen waar die onbewuste patronen vandaan kwamen. Wat was de onderliggende verwonding waardoor ik dacht dat ik niet goed genoeg was?
En zo begon mijn ontdekkingsreis naar de diepste en meest donkere delen van mijzelf. Aristoteles zei: "Jezelf kennen is het begin van wijsheid." Ik leerde de energetische patronen van mijn familie zien. Ik begon te begrijpen wie mijn moeder was, wie mijn vader was en wie mijn broer en zus waren. Ik begon te zien hoe ze allemaal een rol speelden in hoe ik mezelf op dit moment zag en hoe ik dacht dat ik was. Ik begon te begrijpen hoe mijn omgeving ertoe had bijgedragen dat ik gevormd werd tot wie ik nu ben. Een persoon die onbewust een reeks overtuigingen, patronen en programma's heeft gecreëerd om zichzelf te beschermen en om te overleven.
Op mijn reis heb ik hulp gehad van zeer begaafde genezers, maar uiteindelijk was ik het zelf die moest graven. Ik was degene die de onbewuste overtuigingen, patronen en programma's moest herkennen. Ik was degene die deze onbewuste overtuigingen, patronen en programma's met neutraliteit en liefde moest observeren wanneer ze actief waren en wanneer ik vanuit angst en zelfbescherming reageerde. Ik was degene die mezelf moest vergeven voor mijn 'imperfecties' en mijn verleden moest vergeven, zodat ik een ander heden en een andere toekomst kon creëren. Ik was degene die lief voor mezelf moest zijn en onvoorwaardelijk van mezelf moest leren houden. Het heeft jaren geduurd, zo niet levens!
Iedereen die zegt of denkt dat het gemakkelijk is of een shortcut probeert te nemen, komt bedrogen uit. Het vergt inspanning, moed en vastberadenheid. Maar als we volharden en onszelf met mededogen en liefde kunnen omarmen, zal er een moment komen dat het leven zachter wordt - we worden zachter naar onszelf en naar anderen. We zullen dan merken dat we meer begrip en compassie hebben voor onszelf en voor anderen - we vatten het allemaal niet meer zo persoonlijk op. Met andere woorden, het maakt niet meer uit of iemand niet reageert op ons sms-bericht of iets zegt wat wij niet leuk vinden. We weten dat het niet om ons gaat en kunnen het bij de ander laten. Weet je hoeveel ruimte en rust dat in je leven zou creëren?
Wanneer er meer ruimte is, beginnen we ons evenwichtiger, tevredener en gelukkiger te voelen. Wanneer we dat punt hebben bereikt, worden de veranderingen in ons steeds subtieler (minder goed meetbaar). Meer balans en geluk is fijn, maar dat is niet het eindpunt. Een wijs iemand zei eens tegen mij: "transformatie blijft altijd doorgaan."
“De Lotus groeit uit de modder. Zonder de modder is er geen Lotus. Lijden is een soort modder die we moeten gebruiken om de bloem van Begrip en Liefde te laten groeien” ~ Thich Nat Hanh/Vietnamese monnik.
Mogen we allemaal prachtige lotusbloemen worden.
